Hoe lang blijft de bitterbal de enige bal die we mogen aanraken?

Voor ik van wal steek. Horeca; het is jullie van harte gegund. Ik hoop dat iedereen die z’n terras heeft opengegooid een mooie omzet haalt deze eerste week. Weer op een terras kunnen zitten voelt echt als thuiskomen. Heerlijk.

Dan nu mijn eerste column:

Ik had afgelopen woensdagochtend maar één bericht nodig om mijn verse optimisme (veroorzaakt door de versoepelingen) vakkundig om zeep te helpen. Wat schetste mijn verbazing? Enorme rijen voor de Primark. Nederland was nog geen halve dag van het slot en we kiezen er massaal voor om kunststof onderbroeken in te slaan gemaakt door de uiterst gemotiveerde en talentvolle heropvoedingsburgers uit West-China (voor wie even was vergeten wat daar ook alweer gebeurd: Zondag met Lubach is een goed opfrisser).

In eerste instantie schrok ik een beetje van mijn afgunst. Was ik nu paupers aan het bashen? Vind ik dit allemaal domme mensen? Nee, want na een flitsgesprek met mezelf vond ik nog steeds dat iedereen mag doen wat ‘ie zelf wil; daar hoort kleding kopen gewoon bij. Wel dreunde een ander besef bij mij binnen: dit zijn echt de verkeerde kleedkamers waar mensen nu naar binnen mogen… Dit hadden ook de laatste kunnen zijn. Er zijn keuzes gemaakt en die vallen mij niet helemaal lekker.

Corona is nu ruim een jaar onder ons. Het heeft ons opgezadeld met een gezondheidscrisis met als onvermijdelijke bijwerking een economische crisis. Deze mix heeft invloed op onze welvaart en ons welzijn. Dus is het terecht dat we collectief bezig zijn geweest om die impact zo klein mogelijk te houden. En we zijn er bijna, zo voelt het toch?

Om uit deze crisis te komen lijken we maar op één aspect van herstel te focussen; op onze welvaart. Sterker nog; op onze economische welvaart. Fair enough: onze wereld draait niet zonder geld. Dus we komen niet vooruit zonder arbeid, inkomen en consumptie. Alleen is dat absoluut niet het enige in ons leven, want dan zou onze wereld draaien om geld alleen. Laat ik duidelijk zijn ik ben niet tegen de economische maatregelen en versoepelingen. Ik denk alleen dat er tegelijkertijd meer had kunnen en moeten gebeuren op de andere welvaarts- en welzijnsgebieden. Hoe staat het met onze fysieke welvaart? En onze mentale welvaart? Ons algehele welzijn? Ik heb het gevoel dat sport, onze conditie en fit zijn echt totaal te kort wordt gedaan op dit moment.

Naarmate ik hier langer over nadenk komen er voor mij alleen maar vragen bij.

Waarom is er meer aandacht gegaan naar toeschouwers toelaten bij topsportwedstrijden dan die toeschouwers zelf volwaardig laten sporten in een sportschool, in een sporthal of op een sportveld?
Waarom staan er tientallen mensen in rijen voor kledingwinkels terwijl er nog geen 10 personen verspreid door een sportschool aan de slag mogen?
Zijn we stiekem een gigantisch gezondheidsrisico aan het nemen door de amateursport leeg te laten lopen?

Antwoorden heb ik niet. Dus ik ga bitterballen scoren op het terras om mijn gemoedstoestand weer wat op te krikken.

Joe!