De cultuuroorlogen | proloog
Een post-apocalyptisch sprookje over een verscheurde wereld.
Proloog
De wereld in vuur en vlam
“Wakker worden, wakker worden WAKKER WORDEN!” bulderde de stem van majoor de Vries boven de gillende sirenes uit. “Iedereen wapens pakken en meld je als de wiedeweerga bij je luitenant. We worden aangevallen!” “Uit welke richting?” riep de verwarde stem van korporaal van Lunteren, wiens testikels wild in het rondzwaaiden terwijl hij zich in zijn broek worstelde. “Jezus van Lunteren, hoe vaak moet ik je nog zeggen niet naakt te slapen!” zei de Vries vol walging voordat hij antwoord gaf op de vraag. “We worden aangevallen uit het noorden. Fort aan de Klop incasseert hevig artillerievuur en bij de Praxis aan het Amsterdam-Rijnkanaal zijn LCT’s gesignaleerd. Jongens opschieten! OPSCHIETEN!”
Uit het noorden dacht ik somber terwijl ik me klaarmaakte om mijn leven voor de zoveelste keer in de waagschaal te leggen. En voor wat eigenlijk? Vroeg ik mezelf af terwijl ik mijn meest dierbare bezit, een verkreukelde foto van Janine, voorzichtig in het borstzakje van mijn veldjas stopte.
Het was 3 oktober 2025 en Nederland stond in brand. Niet alleen Nederland trouwens, voor zover ik wist stond de hele godganse wereld in de fik op een paar atollen in de Stille Oceaan na misschien. In 2020 was het begin van het einde van de moderne wereld ingezet. Eerst corona, toen de Black Lives Matter protesten in de VS, de reactie daarop en als klap op de vuurpijl: de herverkiezing van Donald Trump.
Tezamen vormden deze gebeurtenissen een perfecte laxeercocktail die de toch al borrelende onderbuik van het westen gevaarlijk deed opklotsen. Toen daar in het voorjaar van 2021 de meest desastreuze economische crisis sinds de jaren ’30 van de vorige eeuw overheen kwam de stront werkelijk uit alle gaten. In een kwestie van maanden bevond de wereld zich in een absolute staat van chaos en destructie.
Nasleep Amerikaanse verkiezingen
Zoals ik al zei begon het gezeik in de VS. De reacties van tot op het bot getriggerde college students op de herverkiezing van Trump waren het honderdvoudige van wat ze in 2016 geweest waren. In de dagen na de verkiezingen bezetten zij zo’n beetje elke grote stad aan de Amerikaanse westkust en begonnen aan wat zij the Great Privilege Check noemden. Alles en iedereen die in wit, hetero of politieagent was, met een MAGA pet of in een maatpak rondliep werd geboeid afgevoerd naar de universiteitscampussen. Aldaar moesten ze onder dreiging van boze paarsharige sociologie studenten hun privilege erkennen. Wie dat niet deed werd door speciaal ingerichte diversity and equity tribunals veroordeeld tot het levenslang dienen van minorities als vergelding voor het slavernijverleden. Onder het oorverdovende gewuif van jazz hands werden zo hele gezinnen de facto tot slaaf gemaakt
De commotie die ontstond als gevolg van deze wandaden was gigantisch. Met de zegen van president Trump liepen hele Republikeinsgezinde staten leeg “to Kentucky-fry these communist children of satan into oblivion,” zoals één televangelist het verwoordde. Wekenlang reden er dagelijks tienduizenden pick-up trucks met proud boys en boogaloo brigades de Golden State in. De fietssloten en honkbalknuppels van de gender-performative dance majors maakten geen schijn van kans tegen de semiautomatische AR-15’s van de met Kekistan en confederatie vlaggen zwaaiende edgelords. Binnen de kortste keren werd elke campus, elke Starbucks en elk kunstatelier van Seattle tot aan San Diego aan gort geschoten door incestueuze mannen in naar BBQ-saus stinkende tanktops.
Tegelijkertijd werden duizenden incels, neckbeards en MGTOW’s losgelaten op de straten van San Francisco en Portland. Deze obese zelfverklaarde telgen van het Arische superras botvierden dagenlang hun opgekropte seksuele frustraties op elke jonge vrouw waar ze hun dikke zweethandjes op konden leggen. De “Stacys” en “feminazis” waren immers verantwoordelijk voor elke tegenslag die deze arme jongens gedurende hun leven hadden moet ondergaan. Nu was de dag van de afrekening eindelijk gekomen.
Een paar dagenlang wist een groep incels zelfs het Financial District van San Francisco te bezetten en de 260 meter hoge Transamerica Pyramid om te dopen tot de Elliot Rodger Tower, vanaf dien het hoofdkwartier van waaruit deze alfa males opereerden. Aldaar verklaarde hun leider zich tot Primus Incel Pares en zijn anime body pillow tot FWOTUS (First Waifu of the United States). Het Financial District van San Francisco heette vanaf nu The Virile Kingdom of Equestria, vernoemd naar het fictieve land waar de antropomorfe diertjes van My Little Pony (MLP) woonden. Er werd zelfs een grondwet opgetekend waarin stond dat elke mannelijke inwoner van het district recht had op een eindeloos rantsoen van Mountain Dew, Doritos, chicken tendies en een door de overheid aangewezen vriendin. De absolute shitshow die de drieduizend georganiseerde keldermaagden met een oedipuscomplex aanrichtten in San Francisco bleek echter zelfs te extreem voor de andere rechtsextremistische groepen.
Interne verdeeldheid te rechterzijde
Filmpjes van dikke nekbaarden, gekleed in korte broeken, sandalen met witte sokken en lange regenjassen, die vrouwen met katanas onthoofden, feministen kruisigden en zich soms met twintig man tegelijk op hulpeloze minderjarige meisjes storten, gingen als een schokgolf de wereld over. Nadat drie leden van de Boogaloo Boys op gruwelijke wijze waren omgebracht vanwege hun te strakke kaaklijnen (een fysiek kenmerk van de “Chad,” de aartsvijand van de incel) was de maat vol en werd er met veel bloedvergieten een einde gemaakt aan het kortstondige incelparadijs.
De gewapende strijd tussen de Boogaloo Boys en de Equestrians was de eerste kink geweest in de uniformiteit van de rechtsextremisten, maar zeker niet de laatste. Langzaamaan begonnen ideologische geschillen tussen flat-earthers, etnonationalisten, kruisvaarders, anti-vaxxers (en god weet welke andere idioten) parten te spelen. Zo liepen de gemoederen binnen fascistische kringen hoog op toen de meer “reguliere” nazi’s hun furry-tegenhangers niet als Übermenschen wilden erkennen. Jezelf identificeren als een nationaalsocialistische hond door een grotesk dierenkostuum te dragen, met daaroverheen Einsatzgruppenkostuum, viel immers niet te rijmen met Hitlers ideaalbeeld van de Übermensch. Dat was in ieder geval hoe de moddervette leider van de American Nazi Party vanuit zijn scootmobiel uitlegde aan zijn volgelingen. Als gevolg van dit hermeneutische geschil raakten reguliere nazi-groeperingen slaags met aanhangers van the Furred Reich.
Interne verdeeldheid te linkerzijde
De interne machtsstrijd beperkte zich echter niet alleen tot de rechtsextremisten. In de staten Oregon en Washington had een coalitie van geesteswetenschappenstudenten, Antifa-aanhangers, Democratic Socialists, Black Panthers en uit Los Angeles gevluchte Hollywood-acteurs zich weten te verenigen onder het leiderschap van acteur en kunstenaar Shia LeBeouf. Met behulp van wapenleveringen uit Cuba en financiële steun van George Soros hadden zij zich dapper staande gehouden tegen de MAGA-blitzkrieg. Onder het credo “He Will Not Divide Us” wisten zij de meeste universiteitscampussen en hippe kunstenaarswijken van steden in de Pacific Northwest weer terug te winnen en hun queeste voor een inclusiever en progressief Amerika voort te zetten. Kerken werden in brand gezet, huishoudens die de Amerikaanse vlag op hun erf zwaaiden naar goelags verbannen en gezinnen met Trump insignes op erf of auto werden ter plekke gefusilleerd en hun bezittingen gecollectiviseerd.
Shia LeBeouf bleek een effectief krijgsheer, maar bij de Black Panthers en studenten in Postcolonial Theory en Gender Studies werden zijn witte, heteroseksuele en mannelijke kenmerken als problematisch beschouwd. Met name een groep alumni in Whiteness Studies – die verbitterd waren dat ze met deze edelste der wetenschappen nooit een baan hadden weten te vinden – benutten elke kans om LeBeouf te cancellen waar dat kon. Door de joodse LeBeouf voortdurend met megafoons en gastoeters in de rede te vallen en hem “letterlijk Hitler” te noemen bij alles wat hij zei brachten zij LeBeouf en zijn aanhang sterk in verlegenheid.
De tactiek bleek effectief en hoe vaker LeBeouf werd uitgemaakt voor “Hitler” of “white supremacist,” des te meer zijn positie als leider onhoudbaar werd. Daarbovenop kwam ook nog eens dat LeBeouf zich structureel schuldig maakte aan microagressies, misgenderen (zo braken er onlusten uit toen LeBeouf een genderfluïde poly-seksuele transgenderactivist aansprak met “haar” in plaats van “Xem”) en het uitlokken van gewelddadige masculine uitingen zoals applaus (zo vielen er bij één rally tientallen zwaargetriggerden door het problematische geluid van klappende hadden). Met name het witte deel van de linkse coalitie, dat zich sowieso al ongemakkelijk voelde vanwege diens witte privilege, voelde zich genoodzaakt om er geen enkele twijfel te laten bestaan over het feit dat zij aan de goeie kant van de geschiedenis stonden en wel degelijk hun privileges checkten. Gedurende één van zijn kunstexposities, waarbij hij de gemutileerde lichamen van Proud Boys had aangekleed als transgenders, werd LeBeouf relatief triggervrij door zijn voormalige vertrouwelingen gecanceld middels wurging.
In eerste instantie veroorzaakte dit verwarring doordat aanwezige kunstcritici in gewaagde outfits de liquidatie als een diepzinnige uiting van performative art interpreteerden en niet als een politieke coup. Dit leidde onbedoeld tot een machtsvacuüm, wat de versplintering van de linkse coalitie tot gevolg had. In een poging om de uniformiteit van de coalitie te redden werd Robin DiAngelo, hoogleraar in critical discourse analysis en whiteness studies, naar voren geschoven als de opvolger van LeBeouf. DiAngelo was echter ook wit en haar leiderschap werd om die reden niet erkent door de Black Panthers en de BLM-beweging. DiAngelo, die zich enkele dagen later plots identificeerde als zwarte vrouw en vanaf dien rondliep met een afropruik en zwarte schmink maakte het er alleen maar erger op met deze obscene persiflage van blackface. Tegenstanders die DiAngelo niet als leider erkenden probeerden haar te cancellen en schoven daarop een transseksuele vrouw van kleur (Cheryl Wong, tevens professor in whiteness studies) naar voren als de nieuwe leider van de linkse coalitie. Volgens hen was het zo dat, zelfs als DiAngelo zich oprecht als zwarte vrouw identificeerde (iets dat in twijfel werd getrokken door velen), hun kandidaat meer onderdrukkingspunten scoorde in de intersectionaliteit hiërarchie omdat zij, in tegenstelling tot DiAngelo, transseksueel was en daarmee meer recht had op het leiderschap van de linkse coalitie.
DiAngelo en haar aanhangers brachten daartegenin dat Wong, vanwege haar Aziatische roots, bij lange na niet zo onderdrukt was als de zwarte DiAngelo en daarom onmogelijk het leiderschap van de coalitie op zich kon nemen. Bovendien verdienden Aziatische Amerikanen volgens de statistieken zelfs meer dan witte Amerikanen. Het gevolg was totale verwarring onder de linkse coalitie over wie nu geprivilegieerd was en wie niet. Toen de voornamelijk witte aanhangers van DiAngelo hun Aziatische medestanders begonnen te beschuldigen van wit privilege escaleerde de situatie. De bloedige gevechten die uitbraken tussen de BLM-Black Panther coalitie en volgelingen van DiAngelo werd, ironisch genoeg, een de facto etnisch conflict tussen witte en niet-witte Amerikanen.
De ondergang van de VS
Het westen van de VS desintegreerde in een myriade van zwaar geradicaliseerde groepen die elkaar met wortel en stam uitroeiden. President Trump, die geen liefde koesterde voor het linkse gespuis van de westkust, gebruikte de gewelddadige excessen van Robin DiAngelo’s fanatici en doodseskaders zoals de LGBTQ+ Brigade om aan te tonen waar de democratische besturen in Californië, Oregon en Washington toe hadden geleid. Dat hij de initiële MAGA-invasie van deze contreien had gestimuleerd liet hij voor het gemak maar even buiten beschouwing. Volgens hem waren de gruwelijke etnische zuiveringen van Afrikaans-Amerikaanse wijken door Trump-loyalisten allemaal fake news en verzinsels van de fake media. Enfin, Trump vond het aanvankelijk niet nodig om zijn ordetroepen westwaarts te sturen. Zijn vertrouwen in de Proud Boys, de Boogaloo beweging en Qanon aanhangers was dusdanig groot dat hij had verwacht dat deze Amerikaanse patriotten de linkse onlusten voor de kerst wel hadden doen bedaren.
Niets bleek minder waar en in de lente van 2021 trokken de gewelddadigheden oostwaarts. Toen steden als Boston, Chicago en Baltimore één voor één werden opgeslokt door intense straatgevechten brak er paniek uit in het Witte Huis. Weken daarvoor al hadden gematigde republikeinen en woedende democraten, onder leiding van Alexandria Ocasio-Cortez, opgeroepen om de 45ste president van de VS desnoods met dwang af te zetten. Trump trad keihard op tegen iedereen die zijn fragiele ego krenkte en liet prominente dissidenten zoals Gretchen Whitmer, Bernie Sanders, Mitt Romney en 14 andere congressleden arresteren en vervolgen wegens hoogverraad. Na een bizar showproces werden zij allemaal live terechtgesteld op Fox News, maar niet voordat Trump eerst voor het schavot had geposeerd met een blik zwarte bonen van het merk Goya en deze uitvoerig had aangeprezen als ’s werelds lekkerste bonen. Daarna werden de gebroken en zichtbaar gemartelde politici hoogstpersoonlijk door Trump en zijn favoriete Callaway Golf Big Bertha B21 Graphite golfclub uit hun lijden verlost. Hun gemutileerde lichamen werden vervolgens on-ceremonieel van de Trump Tower afgegooid.
Alexandria Ocasio-Cortez, ook wel AOC genoemd, had op knappe wijze uit de klauwen van Trumps geheime dienst weten te blijven. Vanuit de kelder van een veganistisch hipster restaurantje leidde zij met succes een ondergrondse beweging die dapper weerstand bood tegen het met de dag gewelddadiger wordende regime van de president. Toen de chaos uit het westen als een Californische bosbrand begon over te slaan op het oosten werd haar gevolg steeds groter. Na bloederige straatgevechten met Trump’s ordetroepen wist AOC’s beweging, Orange Man Bad (OMB), grote delen van Downtown Washington D.C. te bezetten. AOC, die als democratic socialist goed bekend was met de werken van Mao Zedong en Che Guevara, wist de guerrilla-tactieken van haar idolen efficiënt in te zetten tegen de superieure slagkracht van het moderne Amerikaanse leger. Langzaam maar zeker won OMB terrein en tegen eind mei was het Witte Huis compleet omsingeld. Wanhopige smeekbedes van Trump aan Poetin mochten niet baten en vergezeld door duizenden Big Mac menu’s, golfclubs, blikken Goya bonen en zijn familie, vluchtte de president de bunker van het Witte Huis in terwijl inclusiviteits-commissarissen en diversity officers het vers gemaaide gazon van zijn ambtswoning instormden. Wetende dat het voorbij was, maar niet bereid te zijn om zijn verlies toe te geven drukte de 45ste en laatste president van de Verenigde Staten van Amerikanen op de “much bigger and more powerful button” die hij tot zijn beschikking. Een tweet van @RealDonaldTrump, waarin enkel het woord “sad” stond opgetekend is het laatste teken van leven dat men vernomen heeft uit de VS. Kort daarna werd het machtigste land ter wereld naar verluid verzwolgen door een nucleaire holocaust.
